गीर्वाणतरङ्गिणी

लेखकः- अनन्तः राचूरि

आसीत् पुरी सर्वमनोभिरामा रमानिवासातिशयप्रकृष्टा ।

पाञ्चालनाम्नी दयिता जनानां विचित्रधिष्ण्या प्रसृतप्रथा सा ।।१।।

तां काञ्चनोद्दीप्तविशालसौधां प्रतिस्फुरत्कान्तिजितार्कभानुम् ।

सविस्मयोद्भूतवचःप्रतोष्यां पुरीं मनोज्ञां ददृशुर्नृपेन्द्राः ।। २।।

विशत्सु राजानुमतेषु तेषु मीनाक्षिलक्ष्येषु सकत्थनेषु ।

रेजे सभा बद्धझषानुधावितिमिङ्गिलानां निवहो यथाब्धिः ।।३।।

अथोपविष्टे नरदेवलोके पुरस्कृतभ्रातृसखीवृतेयम् ।

इतःस्ततःसंनतवक्त्रलक्ष्या विवेश रङ्गान्तरमङ्गरङ्गा।।४।।

तां सञ्चलन्तीं तपनप्रभूतां स्वस्पर्शसंहर्षितपद्महस्ताम् ।

सविस्मयाविष्टदृशाsनुसस्रुर्यथा मरीचिं प्रति सूर्यकान्ताः ।।५।।

प्रगृह्य कृष्णां सहजोग्निसूनुः असूत वाचं वदतां गरिष्ठः ।

यो भेत्ति मत्स्यं कृतनीरशीर्षाः स उद्वहेत् मत्सहजां महेक्षः ।।६।।

इत्यूचिवान् चापममोघवीर्यं सपञ्चबाणं पुरतो निधाय ।

नृपेक्षणालक्षितमञ्चमध्यात् समञ्चितात्मा ह्यथ पार्श्वतोभूत् ।।७।।

त आशुगा लक्ष्यविभेदपक्षाः विपक्षकक्षक्षपणक्षमाश्च ।

दशार्धसंख्या निशिता सिताभाः कन्दर्पबाणा इव संविरेजुः ।।८।।

स्ववीर्यदृप्ताः परितप्तचित्ताः शुष्यन्मुखाः स्तब्धशरीरचेष्टाः ।

तथापि मुग्धा मदनाभिभूता नाशक्नुवन् चालयितुं शरासनम् ।।९।। 

समस्तभूखण्‍डनृपे विशीर्णे नोत्सर्पति स्वासनतोभिषङ्गात् ।

चिन्ताकुले राजकुले सलोके एकोभ्यतिष्ठत् भुवनप्रहर्शः ।।१०।।

तं विप्रवेशं नृपवृन्दमध्य उत्प्लुत्यमानं जहसुर्नृपेन्द्राः।

न साम्प्रतं भोभ्यवहारकालः प्रतीक्षतां यवदुतास्य कालम् ।।११।।

इतीर्यमाणोप्यविकाररूपः वेषान्तरालीनतनुर्महात्मा ।

रराज राजन्यसुधाम विभ्रत् यथारुणो मेघविलीनबिम्बः ।।१२।।

सम्प्राप्य मञ्चान्तिकमिन्द्रभासाः ध्यातादिदेवः कृतनित्यकर्मा ।

सलीलमुद्धृत्य शरासनं तत्प्रपूरयामास गुणप्रकृष्टम् ।।१३।।

आलोकयन् शाखिशिखावलम्बिविसारबिम्बं विमलाम्बुमध्ये ।

संयोज्य बाणं निशिताग्रबुद्धिः कर्शन्नसून् वा प्रमुमुमोच वीरः ।।१४।।

सम्प्राप्तलक्ष्यं ज्वलनप्रभं तं निरस्तशत्रुं जितकामरूपम् ।

मन्दक्रमा फुल्लसुपुष्पमालां कण्ठे निधायाथ च पार्श्वतोभूत् ।।१५।।

।।श्रीकृष्णार्पणमस्तु ।।